Wiktor Schauberger - Ojciec Nazistowskiego UFO
Viktor Schauberger - urodził się 30 czerwca 1885 roku w rodzinie drwala w miejscowości Holzschlag w Austrii. Pasją Viktora było obserwowanie dzikiego leśnego życia, rwących strumieni. Schauberger należał do niemieckich organizacji mistycznych: Vril i Thule. W oparciu o stworzoną przez siebie wiedzę doprowadziło go to do wielu wynalazków i odkryć związanych ze zjawiskami występującymi w wodzie. Największe znaczenie miało jego odkrycie zjawisk antygrawitacyjnych w wirach wodnych. Jego teorią zainteresował się w latach 30-stych Adolf Hitler. W czasie wojny pracował głównie nad silnikiem antygrawitacyjnym opierającym się na wirze wodnym. Schauberger również został przejęty przez Sowietów, a następnie przedostał się z niewoli do USA. Po wojnie jego pracami interesowali się Amerykanie. Podczas pobytu w USA przekazał im posiadaną przez siebie wiedzę. W 1958 roku po rocznym pobycie w USA powrócił do Austrii, gdzie 5 dni później zmarł w wyniku załamania nerwowego. Cały czas powtarzał słowa "zabrali mi wszystko, wszystko, nawet nie mam prawa do samego siebie". Po sukcesie jaki osiągnął Viktor, został zaproszony w 1934 roku na rozmowę z Hitlerem. Na spotkaniu obecna była na życzenie Hitlera osoba - naukowiec z Instytutu Cesarza Wilhelma oraz radca ministerialny.
Hiteler: Co zaproponowałby Pan zamiast generatorów i metod, którymi dysponujemy obecnie? Schauberger: Proszę dać mi do dyspozycji sprzęt, ludzi oraz materiały, których bym potrzebował, a w ciągu kilku miesięcy zobaczy Pan moje metody produkcji energii. Wtedy sam Pan oceni, która metoda jest lepsza i ma większy potencjał? Hitler:Co byłoby źródłem paliwa dla Pana generatorów? Schauberger: Woda i powietrze, one zawierają całą energię, której potrzebujemy.
Napęd tego konstruktora opierał się na bezdymnym, bezpłomiennym silniku wybuchowym. Silnik dla swego działania potrzebował jedynie wody i powietrza. W zamian dawał ciepło, światło, ruch. Głównym celem jego pracy był ukierunkowany wybuch, który generował diamagnetyzm całego dysku, dzięki czemu mógł lewitować w polu magnetycznym. Dysk na obwodzie posiadał 12 silników odrzutowych, które pełniły rolę: chłodziły główny silnik lewitacyjny i nadawały ruch postępowy. Według innej wersji podano, że silnik nie potrzebował innego paliwa poza wodą. Nasuwa się teza, że w drugiej wersji może chodzić o reaktor jądrowy lub wykorzystanie swych teorii z powietrzem i wodą. Viktor Schauberger prowadził swe badania w szkole SS w Rosenhugel, gdzie została zbombardowana, wkrótce przez aliantów. Badania przeniesiono do miejscowości Leonstein koło Linzu. Budowano tam zmniejszone statki, które później wpadły w posiadanie Amerykanów. Określano je mianem "bączków Schaubergera".
"Bączki" miały ok. 1,5 m średnicy. Zbudowano dwa prototypy na początku lat '30. Jeden z tych prototypów był napędzany silnikiem elektrycznym o mocy 0,05 KM i testowany w locie próbnym na początku lutego 1945 roku. Kadłub był wykonany ze specjalnego stopu zwanego imperium. Po uruchomieniu napędu latający dysk jarzył się początkowo niebiesko-zieloną pulsującą poświatą, później biało-srebrzystą. W czasie wznoszenia nie było słuchać żadnego dźwięku. Jeden z prototypów uległ zniszczeniu w trakcie eksperymentu, urządzenie wytworzyło za silny impuls energii, że pojazd oderwało się od podstawy do której było przymocowane i roztrzaskało się o sufit laboratorium, natomiast drugi w 1958 roku został prawdopodobnie wywieziony do USA.
Centralną częścią urządzenia był wirnik umieszczony w obudowie próżniowej. Wirnik składał się ze stożkowej metalowej części centralnej zwężającej się w dół wokół owiniętych wyprofilowanych rur, obracał się on w czasie pracy wokoło osi pionowej. Rury miały skomplikowany kształt, przekrój każdej z nich nie był kołowy, lecz raczej jajowaty z wklęsłym jednym bokiem, nie był również tej samej wielkości, na całej długości przewodu lecz powoli malał osiągając minimalną wartość na dole wirnika. Rura była nawinięta spiralnie na centralny stożek, tak, że skok tej swoistej sprężyny był najmniejszy w górnej części, osiągając na dole wartość kilkukrotnie większą. Tłoczona do niej od góry woda ulegała wewnątrz rury pod wpływem ruchu obrotowego wirnika wirowaniu z coraz większą prędkością, zmierzając równocześnie dośrodkowo w kierunku osi wirnika ulegając kompresji wirowej. Wydostająca się z ich dolnych końców woda znajdująca się pod bardzo dużym ciśnieniem padała na łopatki specjalnej turbiny napędzającej generator elektryczny, a następnie przepływała z powrotem do góry gdzie wracała do obiegu. Jeden z latających dysków skonstruowanych przez Schaubergera osiągnął wysokość 15000 metrów w zaledwie trzy minuty oraz prędkość poziomą rzędu 2200 km/h. Wykazywał on interesujące cechy - po uruchomieniu napędu zaczynał pulsująco świecić w kolorze niebiesko-zielonym, a później w kolorze "biało-srebrzystym" jak określił to sam konstruktor. Zespół naukowy Schaubergera był pewien, że przy takich parametrach istniejące w dysku przeciążenie zabije każdego pilota. Aby sprawdzić, jak jest one wielkie zainstalowano na pokładzie dysku urządzenie mające dokonać pomiaru. Jakież było zdziwienie naukowców, kiedy okazało się, że przeciążenie to ma wartość 0,5 g, a więc jest pół raza mniejsze od przyciągania ziemskiego!
źródło: http://pufoc.republika.pl